آرزوی وصال

بیست ودوم بهمن تحولی در کل تاریخ بشر و در تاریخ جهان بود.

بیست ودوم بهمن روز تجدید عهد با اسلام، انقلاب و ادامه راه روشن امام خمینی است.

بیست ودوم بهمن و دهه فجر برای ما روز بازیابی خاطره انقلاب است.

پیروزی انقلاب اسلامی در ایران سرآغاز حاکمیت ارزشهای معنوی بوده است.

در دهه ی فجر، اسلام تولدی دوباره یافت و این دهه در تاریخ ایران نقطه یی تعیین کننده و بی مانند به شمار می رود.

در واقع با ورود امام بزرگوار، این نظام پوسیده ی فاسد و اصل نظام پادشاهی … پوچ و نابود و دود شد و از بین رفت.

دهه ی انقلاب از رشحات اسلام است.

دهه ی فجر آن آئینه یی است که خورشید اسلام در آن درخشید و به ما منعکس شد.

دهه ی فجر آن چنان باید برگزار شود که نمایشگر شکوه و عظمت حقیقی انقلاب باشد.

دهه ی فجر، دهه ی تجدید قوای نیروهای انقلابی با تجدید یادها و خاطره های پرشکوه آن روزهاست؛ دهه ی تجدید عهد و میثاق ملت ما با انقلاب است؛ دهه ی گرامیداشت بزرگترین معجزه ی الهی در این روزگارهاست.

دهه ی فجر، دهه ی فجر و طلوع انقلاب است. به همین خاطر بزرگداشت آن بایستی بااهمیت انجام بگیرد.

دهه ی فجر عیدی است که یک تاریخ سرتاپا ظلم و طغیان را قطع کرد.

دهه ی فجر مقطع رهایی ملت ایران است.

دهه ی فجر و بیست ودوم بهمن را قدر بدانید.

روز دوازدهم [بهمن ] به یک معنا، روز شروع قدرت اسلام است.

مراسم روز بیست ودوم بهمن برای ما جزو حساس ترین و پرمعناترین مراسم است.

خاطره ی پیدایش و ولادت انقلاب، همراه با دوره یی از معارف انقلاب است.

ایران قلبی شده بود که هر لحظه در انتظار این واقعه سرنوشت‏ساز می‏تپید. خیابان‏ها با دسته گل‏های مردم تزئین شده بود… جمعیت فوج فوج خودش را به فرودگاه می‏رساند. ایران دریایی شده بود خروشان که می‏خواست در اقیانوس قلب تو حل شود. چشم‏ها آسمان را نگاه می‏کرد هم‏چون منجمّی که می‏خواهد مهم‏ترین ستاره را پس از سال‏ها دوباره رصد کند. ایران قلبی شده بود که هر لحظه در انتظار این واقعه سرنوشت‏ساز می‏تپید. خیابان‏ها با دسته گل‏های مردم تزئین شده بود… زمین از شور این دیدار در پوست خود نمی‏گنجید. آسمان آن‏قدر پاک نفس می‏کشید که گویی آزادترین لحظه را به خود می‏بیند. زمان، دوران ستم را به عقب و عقب‏تر می‏راند تا به آخرین دقایق خود برساند. عقربه‏ها هم انگار طاقت حتی یک دقیقه را نداشتند. همه چیز و همه کس می‏خواست زودتر خود را به لحظه موعود برساند. به آن لحظات باشکوه، به آن لحظات به یاد ماندنی، لحظه دیدار یک پیر با مریدانش، لحظه پیوستن دریا به اقیانوس، لحظه رهایی پرندگان، لحظه شکستن زنجیرها، لحظه به پایان رسیدن سال‏های دوری و غربت. آری، تو آمدی با آن نگاه نافذت، با همان ابهت همیشگی‏ات و با آن کلام شیوایت. ای روح بلند، خدا را در تمام زندگی‏ات دیدیم و پاکی را در تمام وجودت یافتیم. ای سراسر پاکی؛ ای سراسر ایمان! نمی‏دانم آن لحظه‏ای که آرام در آسمان خدا پرواز می‏کردی، چه نیرویی ترس را در نظرت هیچ شمرد؟ و چه قدرتی تو را هم‏چون پرنده‏ای سبکبال به آشیانه رساند؟ آن روز فوج فوج مردم مرواریدهای اشکشان را تقدیم تو می‏کردند و تنها حضور تو، پاسخ این همه اشتیاق بود. آرام و مهربان از پلّه‏های هواپیما پایین آمدی؛ قدم در بوستانی می‏گذاشتی که باغبان گل‏هایش خودت بودی. آری! این‏ها همان «یاران در گهواره‏اند» که امروز با پای برهنه سر از پا نمی‏شناسند. این‏ها همان جوانانی هستند که «امید و آینده این کشورند».

وقایع 12 بهمن تا 22 بهمن سال 1357